എന്‍റ്റെ ബോധതലത്തിനു പുറമേ
അവ പിടിമുറുക്കുന്നു.
ദശാബ്ദങ്ങള്‍ക്കപ്പുറം ഞാന്‍ പുച്ഛിച്ചു തള്ളിയ
പിതൃക്കളുടെ ശീലങ്ങള്‍,
അവയെന്നെ പിന്തുടരുന്നു.

ഒരു കൂടുവിടാക്കൂടുമാറ്റം പോലെ
അവയെന്നില്‍ കുടിയേറവേ
എനിക്കൊപ്പം വളര്‍ന്ന എന്‍റ്റെ പരിഹാസങ്ങള്‍
‍എന്നെ നോക്കി പല്ലിളിക്കുന്നു, കോക്രി കാട്ടുന്നു.

ജീനുകള്‍ പറിച്ചെറിയുക; അതത്ര എളുപ്പമല്ലത്രേ.

ലബ്‌ ഡബ്‌... ലബ്‌ ഡബ്‌...
നിശബ്ദതയുടെ വഴിത്താരകളിലെവിടെയോ
ഒരു ഹൃദയം മിടിക്കുന്നു.
സ്പന്ദമാപിനികള്‍ക്കുമപ്പുറത്തേക്ക്‌
അതിന്റെ ഓരോ തുടിപ്പും വളരുന്നു.
അടുത്ത സ്പന്ദനം അവയെ തകര്‍ക്കും മുന്‍പേ,
എനിക്കാ ഹൃദയം കണ്ടെത്തണം.
അതിന്റെ സിരകളും ധമനികളുമറുത്ത്‌-
അതിനെ നിര്‍വീര്യമാക്കണം.
ഒറ്റപ്പെടുത്തണം.
പക്ഷേ...
പക്ഷേ, അതെന്റെ ഹൃദയമാണല്ലോ...

20071007
ബാംഗ്ലൂര്‍